zaterdag 25 oktober 2014

De kapsalon

Michiel liep met het krantenknipsel door de steeg. De advertentie luidde: “Heeft u moeilijk, dik of weerbarstig haar? Dan bent u bij ons aan het goede adres! Kapsalon ‘De Gulden Schaar’ is gespecialiseerd in alle soorten onhandelbaar haar. Afspraak niet nodig.” Daaronder stond in kleine letters het adres.
De kapsalon was gevestigd in een achteraf steegje waar veel pakhuizen en oude verlaten fabriekspanden stonden. Er kwamen eigenlijk alleen mensen die hier iets te zoeken hadden en verder niemand.


Michiel bekeek de panden waar hij voorbij liep. Het waren scheefgezakte pakhuizen met daartussen af en toe een oud wevershuisje. Het was erg stil en in de verte blafte een hond. Halverwege de steeg stond een iets groter huis, op het glas van de voordeur stond: ‘Kapsalon De Gulden Schaar’. Hij bleef even voor de deur staan. Voor het grote raam naast de deur hing een smoezelige vitrage, Michiel kon er niet doorheen kijken. Hij haalde zijn handen door zijn haar. Zijn vingers bleven steken in de klitten die alweer in zijn dikke donkere halflange krullen zaten. Hij zuchtte diep. Morgen was de bruiloft en hij moest een goede kapper vinden!
Toen hij Maureen vorig jaar ten huwelijk had gevraagd, lachte ze dat hij dan eerst eens een fatsoenlijk kapsel zou moeten hebben. Ondertussen had hij verschillende kapsalons geprobeerd maar was tot nu toe niet tevreden geweest.
De advertentie had hem hoop gegeven dat hij eindelijk een mooi kapsel zou krijgen, maar nu hij voor de kapsalon stond twijfelde hij. Maureen wist nergens van en zou verbaasd zijn als hij morgen met een mooi kort en net kapsel voor haar zou staan. Hij haalde nog eens diep adem en stapte de kapsalon binnen.

Na een kleine gang en een tussendeur kwam hij in een kleine ‘wachtkamer’. Er stonden wat stoelen en tafels met tijdschriften en een balie met daarop een grote zwarte kassa. Achter de balie stond een meisje met grote donkere ogen en lang zwart haar. Op één van de stoelen zat een jonge vrouw met prachtige woeste rode krullen een tijdschrift te lezen. Ze keek even op toen hij binnenkwam en glimlachte naar hem. Hij knikte terug en draaide zich naar het meisje achter de balie. “Hoi, ik wilde graag mijn haar laten knippen.” Het meisje keek op. “Prima, ik geef het achter even door, neem ondertussen plaats”, en verdween door een deur naast de balie.

Michiel ging op een stoel bij het raam zitten en snuffelde tussen de tijdschriften. De deur ging weer open en het donkerharige meisje vertelde dat hij zo aan de beurt was. De vrouw met de rode krullen mocht nu doorlopen naar achter. Ze stond op en legde het tijdschrift dat ze had zitten lezen op het tafeltje naast Michiel. Ze glimlachte weer en liep achter het donkerharige meisje door de deur.
Michiel bleef alleen achter.
Hij dacht aan Maureen en haar gezicht als ze hem zou zien. Hij was erg nieuwsgierig hoe ze eruit zou zien in haar bruidsjurk. Hij had de jurk niet mogen zien, volgens Maureen gaf dat ongeluk, maar hij had stiekem in de kast gekeken en de jurk op een hangertje zien hangen. Hij zou haar vast prachtig staan.

De deur ging weer open en nu mocht Michiel dan eindelijk ook naar binnen. Hij stapte door de deur en kwam in een grotere kamer waar verschillende kappersstoelen stonden. Achter in de ruimte stond een vrouw met grote blonde krullen in een lang gewaad. In haar handen had ze een grote zwarte handdoek.
Er hing een vreemde lucht in de kamer. Een beetje zoet en koperachtig.
Michiel keek om zich heen.
Op een lange tafel langs de muur stonden poppenkoppen met allerlei soorten pruiken. Er stond een wierookbrander waaruit een rookpluimpje kringelde, vandaar die vreemde lucht. Op één van de kappersstoelen zat de jonge vrouw uit de wachtkamer. Haar rode krullen waren in een doek gewikkeld en er hing een grote kap over haar hoofd. Ze zat doodstil.
Michiel kuchte en de vrouw met de blonde krullen draaide zich om. “Hallo jongeman”, zei ze. “Wat een prachtige donkere krullen heeft u.” Ze liep naar hem toe en pakte een lok die in zijn gezicht hing. De zoete weeïge lucht werd sterker. “Ja, dit is echt prachtig haar!” Ze gooide haar hoofd naar achter en lachte. “Ik zal me maar even voorstellen, mijn naam is Ariane en ik ben de eigenaar van deze kapsalon. En wie bent u?” Michiel klapte zijn mond dicht, hij had niet eens in de gaten gehad dat hij haar aangaapte. Wat een mooie vrouw! “Ik heet Michiel en zegt u maar jij hoor.” stotterde hij. “Nou goed dan, Michiel.” Ze pakte hem bij zijn hand en leidde hem naar één van de stoelen. “Neem plaats, wil je een kopje kruidenthee?”
Eigenlijk hield hij niet zo van kruidenthee, maar hij durfde niet te weigeren. “Lekker!” Hij keek even opzij naar de vrouw met de rode krullen maar ze zat nog steeds doodstil onder de kap.

Ariane liep naar achter waar naast de spoelbakken een kleine keuken was.
Een grote stoomwolk kwam uit de waterkoker. Ariane pakte een oud uitziende beker en deed daar een thee-eitje in. Ze goot wat water erop en liep weer naar Michiel.
Hij pakte de beker aan en rook even aan de thee. Het rook vaag naar amandelen. Ariane stond weer achter hem met een grote zwarte handdoek. Ze knoopte die om zijn hals. “En hoe wil je het hebben?” Michiel nipte aan zijn thee, hij was erg zoet en smaakte naar amandelen. “Tja, kort en makkelijk in model te brengen.”
Ariane glimlachte naar hem. “Oké, we gaan er iets moois van maken. Drink lekker je thee op, ik ben zo terug.”
Ariane liep zwierig de kamer uit.

Michiel nam nog een slok van zijn thee, er zat toch wel een vreemd smaakje aan. Hij voelde zich moe worden en zakte nog wat onderuit. Hij keek via de spiegel de kamer nog eens rond. Hij zag een beetje wazig, dat kwam vast door slaapgebrek. Hij was zenuwachtig voor de bruiloft en had de afgelopen nachten erg slecht geslapen. Hij keek nog eens naar de vrouw met de rode krullen en zijn blik viel op de lange tafel met poppenkoppen. Hij werd steeds slaperiger, en had moeite zijn ogen open te houden. Er was iets met die koppen. Hij sperde nog eens zijn ogen wijd open en toen zag hij het. Op één van de koppen zat een pruik met prachtig woeste rode krullen.


Michiel raakte bewusteloos, zijn handen vielen langs de stoel waar hij in zat en de bijna lege beker thee rolde op de grond...

1 opmerking:

  1. Hoi, ik wil deze blog gaan volgen, maar de site staat het niet toe... probeer het later nog eens. Dat zal ik gaan doen... :-) Wil je nu alvast laten weten dat je leuk schrijft. Ben benieuwd naar je volgende bijdrage...

    BeantwoordenVerwijderen